XXII Niedziela Zwykła

Przez całe życie spieszymy, żeby zająć jak najlepsze miejsce, gonimy za wielkością, walczymy o prestiż, chcemy błyszczeć jak prawdziwe złoto i być podziwiani. Nasze „ja” ciągle nas mobilizuje do nieustannego parcia do przodu, aby rozsiąść się wygodnie na tronie pychy i triumfującym wzrokiem patrzeć na tych wszystkich, którzy znajdują się niżej, u naszych stóp. To jest światowy trend i jest on tak stary, jak stary jest grzeszny świat. Stąd nauka Jezusa skierowana do zaproszonych na ucztę o wyborze miejsc i doborze zaproszonych gości (Łk 14, 1. 7-14). Uczta, na którą zaproszono także Jezusa, miała miejsce w domu jednego ze znakomitszych faryzeuszów. To był ktoś! Przywódca stronnictwa. Faryzeusze bardzo lubili pierwsze miejsca przy stole i pierwsze krzesła w synagogach i stale o to zabiegali, aby ich prestiż nie ucierpiał z powodu kiepskiego miejsca na uczcie. Chrystus Pan zauważył jak wybierali sobie miejsca przy stole, jak walczyli o lepszą pozycję i dlatego opowiedział im przypowieść, która jest wezwaniem do skromności i bezinteresowności, do przyjęcia postawy pokory i uniżenia, do uznania swojej małości. Jezus wzywa do stanięcia w prawdzie w konfrontacji ze słowem Bożym. Nie ludzkie wyrachowanie, nie ambicja, nie zabieganie o zaszczyty, ale uznanie siebie za stojącego niżej od innych – oto właściwy kierunek dla nas. Chrystus mówi wprost: „Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: >. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników” (w. 10). My, podobnie jak faryzeusze, też wolimy wybierać najlepsze miejsca. Jest to naturalna postawa ludzkiego serca zniewolonego przez grzech. Dlatego Jezus, zatroskany o zbawienie wszystkich zaproszonych i nasze, nauczając ukazuje wartość ostatniego miejsca. Jest to miejsce obok Jezusa, stąd jego bezcenna wartość. Jest to miejsce premiowane kartą wstępu do nieba. Z tego miejsca, naśladując naszego Pana, który nie przyszedł aby Mu służono, lecz żeby służyć, podnosimy się, aby iść w górę, ku wyżynom nieba. Wsparci Jego łaską stajemy się zdolni do wyzbycia się tego, co światowe, co nas zniewala i każe walczyć o ziemskie zaszczyty. Idąc za Chrystusem walczymy z pychą, z pożądliwością ciała i pożądliwością oczu. To, co wielkie w oczach tego świata, staje się dla nas stertą śmieci. Żyjąc Jego słowem wychodzimy z ciasnego więzienia naszego egoizmu. Czujemy się wolni. Zasiadając na ostatnim miejscu razem z Panem czujemy, że dopiero teraz żyjemy naprawdę. Teraz nasze życie nabrało właściwego sensu. Pędzę więc do przodu. Pędzę, aby być pierwszym, ale droga jest zupełnie inna, i nagroda inna. Warto toczyć ten bój!

Posłuchajmy św. Pawła, wcześniej faryzeusza: „ Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, mojego Pana. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa” (Flp 3, 7-8). I dalej: „Pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej wzywa Bóg w górę, w Chrystusie Jezusie” (Flp 3, 14).

Oto droga do najlepszego miejsca.

Marek Stankiewicz