XXVI Niedziela Zwykła

Ubiegłej niedzieli rozważaliśmy ewangeliczną przypowieść o właścicielu winnicy, który najmował robotników do pracy. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Jezus także opowiada słuchaczom przypowieść o pracy w  winnicy, która ukazuje postawę synów wobec ojca nakazującego im pracować w winnicy (Mt 21, 28-32). Pierwszy z nich mówi „tak”, ale nie podejmuje pracy. Drugi natomiast mówi „nie”, lecz potem opamiętuje się i idzie, wypełniając tym samym wolę ojca. Dwaj synowie przedstawiają dwie grupy współczesnych Jezusowi. Do pierwszej należą kierownicy religijnego życia w narodzie wybranym: faryzeusze, nauczyciele Prawa, starsi ludu, którzy uważają siebie za pobożnych i sprawiedliwych, ale woli Bożej nie wypełniają. Gdy zjawił się Jan Chrzciciel, wskazując nawrócenie jako przygotowanie na przyjęcie Mesjasza, nie uwierzyli mu nawet wtedy, gdy nawracali się grzesznicy: celnicy i nierządnice, stanowiący drugą grupę, która przyjęła Boże wezwanie do nawrócenia (BP, przypis do 21, 28-32).

Jak wobec tego rozumieć słowa Jezusa dzisiaj? Mając na uwadze, iż Ewangelia o królestwie Bożym ma charakter ponadczasowy, trzeba traktować nakaz ojca z przypowieści jako Boże wezwanie do nawrócenia skierowane do każdego człowieka i przejść z pozycji „sprawiedliwego faryzeusza”, na pozycję grzesznika, który pragnie się nawrócić, by wejść do królestwa niebieskiego. Trzeba uznać swoją grzeszność i konieczność pójścia za wolą Boga, aby uniknąć najgorszego: potępienia. Nie wystarczy znajomość Biblii, nakazów Prawa, nauczania Kościoła. Zbawienna odpowiedź na wezwanie ojca: „Dziecko, idź i pracuj dziś w winnicy”, oznacza wejście na drogę życia ewangelicznego i realizację powołania poprzez naśladowanie Jezusa w słowach i czynach, upodobnianie się do Niego przez wypełnianie woli Ojca niebieskiego. I jak długo trwa „dziś”, tak długo trzeba pracować gorliwie w winnicy Pańskiej, ażeby nie utracić obiecanej zapłaty – denara zbawienia. Skruszony grzesznik, idąc drogą wiary, przez całe swoje życie nawraca się do Boga, żyjąc Jego słowem, modląc się i prowadząc pogłębione życie sakramentalne. Stąd czerpie łaskę i moc do posłuszeństwa w wierze, aby wytrwać do końca w miłości Boga i bliźniego, która jest doskonałym wypełnieniem woli Ojca. Pragnienie uświęcenia, upodobnienia się do swego Pana, powinno towarzyszyć wszystkim wysiłkom nawracającego się grzesznika, który stał się uczniem królestwa Bożego. „Pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę, w Chrystusie Jezusie” (Flp 3, 14). Warto uczynić te słowa mottem swego życia i wytrwale dążyć do wyznaczonego celu. Pędź i nie daj się nikomu wyprzedzić! W domu Ojca czekają na ciebie!

Marek Stankiewicz