XXVIII Niedziela zwykła

Dzisiejsza Ewangelia stawia przed nami grupę mężczyzn wykluczoną z życia społecznego z powodu choroby jaką był trąd (Łk 17, 11-19). Tych dziesięciu trędowatych stanowiło wspólnotę zjednoczoną przez chorobę, zdaną na siebie. Żyli razem zmierzając ku śmierci. Stąd rozlegające się z daleka, pełne nadziei  wołanie: „Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!”. Rozpoznali Go. Dla nich spotkanie z Jezusem stanowiło jedyną szansę na wyjście z tej krytycznej sytuacji, jawiło się jako ocalenie i dawało nadzieję na powrót do społeczeństwa i normalne  życie. I nie zawiedli się. Jezus wkroczył w ich życie z łaską i miłosierdziem dokonując uzdrowienia całej dziesiątki. Nie pytał o nic. Pragnął ich szczęścia i obdarował szczodrze dając im szansę na pójście nową drogą.

Jaka jest reakcja tych, nad którymi Pan się ulitował? Zaledwie jeden wrócił, upadł przed Jezusem na twarz i wyraził Mu wdzięczność. A był to Samarytanin. Synowie Izraela zawiedli. Przyjęli dar uzdrowienia jako coś, co im się należało okazując niewdzięczność. Zawłaszczyli ten dar wyłącznie dla siebie. Natomiast ten, który upadł przed Panem na twarz, usłyszał słowa: „Wstań, idź, twoja wiara cię ocaliła”. W rzeczywistości tylko Samarytanin spotkał się ze Zbawicielem. Dokonało się w nim nie tylko uzdrowienie fizyczne, ale otrzymał także łaskę spotkania z Tym, który uzdrawia dokonując rzeczy po ludzku niemożliwych dla człowieka. Nie zatrzymał się na samym darze, ale widząc co się stało, postanowił wrócić do Darczyńcy. Zrozumiał, że dalsza jego droga będzie odtąd podążaniem za Tym, który ocalił go od śmierci. Pan Jezus posyła go teraz, aby głosił to, co On mu uczynił. Ocalony przez wiarę i posłany w imię Jezusa, stał się zwiastunem dobrej nowiny.

Trąd jest obrazem  choroby duszy jaką stanowi grzech, który wyklucza grzesznika z udziału w owocach zbawienia, jakie przyniosła wszystkim ofiara krzyżowa Chrystusa. Tylko spotkanie z Nim prowadzi do przebaczenia, uzdrowienia i pełnego życia we wspólnocie Kościoła. Czy korzystam z Bożego miłosierdzia, które rozlewa się szerokim strumieniem w sakramencie pokuty i pojednania?

Czy jestem wdzięczny Panu za łaskę duchowego uzdrowienia? Czy głoszę z radością Jego imię?

Marek Stankiewicz