III Niedziela zwykła (Mk 1, 14-20)

Wraz z przyjściem Jezusa na ziemię rozpoczął się ostatni już rozdział historii zbawienia. Na końcu tego ostatniego okresu historii (1Kor 10, 11; 1Tm 4, 1; 1P 1, 5.20; 1J 2, 18), który jest „końcem czasów” (Hbr 9, 26), nadejdzie inny koniec, mianowicie „koniec czasu” (Mt 13, 40. 49; 24, 3; 28, 20), tzn. dzień przyjścia Chrystusa (1 Kor 15, 23), Jego objawienia się (1Kor 1, 7) i sądu (BJ, przypis do Mk 1, 15).

Jezus od początku swojej publicznej działalności głosi Ewangelię i wzywa do nawrócenia przez wiarę w tę właśnie Ewangelię, której On sam jest istotą. W tym Chrystusowym wołaniu skierowanym do ludzi wszystkich czasów, aby się nawracali, jest zawarte także powołanie do życia w królestwie Bożym. Od odpowiedzi na słowo Jezusa zależy moje i twoje zbawienie.

Mk 1, 14-15. Jezus rozpoczął swoje nauczanie wtedy, gdy ustało nauczanie Jana Chrzciciela, co wskazuje, że etap obietnic już się zakończył i że wraz z Jezusem i Jego słowami rozpoczyna się królestwo Boże, a więc także zbawienie. Sugeruje to również – co zostanie później potwierdzone męczeństwem Jana – że głoszenie Ewangelii nie odbywa się bez trudności. „Ewangelia Boża” (w. 14) – to wyrażenie spotykamy u św. Pawła (Rz 1, 1; 2Kor 11, 7 itd.) jako odpowiednik „Ewangelii Chrystusa” (Flp 1, 27; 2Kor 2, 12; 2Tes 1, 8 itd.). Wskazuje ono przede wszystkim na radosną nowość przybywającą wraz z Jezusem – królestwo Boże. „O ile zdołam sięgnąć pamięcią, nigdy nie słyszałem o królestwie niebieskim, czytając Prawo, Proroków lub Psałterz, a jedynie czytając Ewangelię. Królestwo Boże zostało otwarte dopiero wtedy, gdy przyszedł Ten, który powiedział: ‘’Oto królestwo Boże pośród was jest’’ (św. Hieronim, Commentarium in Marcum 2). Uczestnictwo w tym królestwie wymaga od ludzi wewnętrznego nawrócenia, gotowości do przyjęcia nowego daru Bożego. Jezus „głosi […] nadejście królestwa Bożego i wzywa do nawrócenia (por. Mk 1, 15), odpuszczając grzechy tym, którzy zbliżali się do Niego z ufnością (por. Mk 2, 3; Łk 7, 47-48), dając początek tajemnicy miłosierdzia, którą On sam będzie realizował aż do skończenia świata, szczególnie poprzez powierzony Kościołowi sakrament pojednania” (św. Jan Paweł II, Rosarium Virginis Mariae 21).

Mk 1, 16-20. W tamtych czasach pobożni młodzieńcy żydowscy, którzy chcieli pogłębić swoją znajomość i praktykę Prawa Mojżeszowego, starali się o przyjęcie do grupy uczniów jakiegoś nauczyciela czy rabina: „Znajdź sobie nauczyciela, a pozbędziesz się wątpliwości” – głosiło rabinackie przysłowie (Pirke Awot 1, 16). Tutaj natomiast Jezus powołuje tych, których chce (por. 3, 13), aby zostali Jego uczniami. Wzywa ich z mocą, a ludzie ci odpowiadają na Jego wezwanie. Święty Hieronim, który pozostawił poruszające komentarze do tych pierwszych rozdziałów Ewangelii, zwraca uwagę na siłę spojrzenia Jezusa (w. 16; por. 10, 21): „Jeśli nie byłoby czegoś boskiego w twarzy Zbawiciela, uczniowie zachowaliby się irracjonalnie, gdyby poszli za kimś, kogo nigdy wcześniej nie widzieli. Czyż ktoś zostawia swego ojca i idzie za kimś, w kim nie widzi niczego więcej niż w swoim ojcu?” (Homilia 85 do Ewangelii św. Marka). Uczniowie odpowiadają na wezwanie „natychmiast” (w. 18), porzucając nie tylko to, co właśnie robili, ale wszystko (por. 10, 28). Ewangelia jest ciągle aktualna: Bóg przechodzi obok i nas powołuje. Jeżeli Mu nie odpowiemy, może pójść dalej, a wtedy stracimy Go z oczu i z naszego życia (BN, komentarz do Mk 1, 14-20).

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię! – mówi dziś Chrystus do nas, swoich uczniów, powołanych łaską przez wiarę do zbawienia. Nawrócenie to proces obejmujący całe życie człowieka, wymagający zaangażowania i ofiary, polegający na budowaniu bliskiej relacji z Jezusem, który towarzyszy każdemu w jego drodze do zbawienia. Czas w którym żyjemy jest czasem Bożego miłosierdzia. Teraz właśnie dokonuje się nasze zbawienie, o ile żyjemy Ewangelią. Kiedy bowiem Pan się objawi, skończy się czas łaski i miłosierdzia, zacznie się sąd i już nic nie będziemy mogli uczynić, aby wejść do królestwa Bożego. Dlatego trzeba, tak jak pierwsi uczniowie, pozostawić wszystko i pójść za Jezusem. Warto! Stawka jest większa niż twoje życie. Idzie o życie wieczne.

Marek Stankiewicz