XIV Niedziela zwykła (Łk 10, 1-12. 17-20)

Chrystus Pan posłany przez Ojca aby świat zbawić, przemierza Ziemię Świętą. On jest pierwszym Apostołem i panem misji. Wybrał do pomocy Dwunastu, aby byli z Nim i Mu towarzyszyli w Jego pracy. Dzisiejsza Ewangelia opowiada o wyborze innych uczniów , siedemdziesięciu dwóch, których Jezus posyła do tych miejscowości, do których zamierza przyjść. Są posłani w imię Jezusa, aby głosili królestwo Boże.

10, 1-12. Jezus rozsyła siedemdziesięciu dwóch uczniów „do każdego miasta i miejscowości” (w. 1), udzielając im wskazań bardzo podobnych do tych, które dał Dwunastu (por. 9, 1-5). Liczba 72 jest być może nawiązaniem do liczby potomków Noego (por. Rdz 10, 1nn.), którzy tworzyli szczepy przed rozproszeniem ludzkości po zbudowaniu wieży Babel (por. Rdz 10, 32). W każdym razie wydaje się ona podkreślać powszechność posłannictwa Chrystusa. Oprócz tego słowa Jezusa wskazują na pilność ewangelizacji. Te cechy będą zawsze obecne w działalności misyjnej Kościoła. „Dziś od wszystkich chrześcijan, od wszystkich Kościołów partykularnych i od Kościoła powszechnego wymaga się tej samej odwagi, jaka pobudzała misjonarzy przeszłości, tej samej gotowości do słuchania głosu Ducha Świętego” (św. Jan Paweł II, Redemptoris missio 30). Wśród tych, którzy szli za Panem i zostali powołani (por. Łk 9, 57-62), oprócz Dwunastu była znaczna liczba uczniów. Imiona większości z nich są nieznane, chociaż zapewne znajdowali się miedzy nimi ci, którzy byli z Jezusem od momentu chrztu udzielonego Mu przez Jana aż do wniebowstąpienia Pana. Należeli do nich np. Józef zwany Barsabą i Maciej (por. Dz 1, 23), Kleofas i jego towarzysz, którym zmartwychwstały Chrystus ukazał się w drodze do Emaus (por. 24, 13-35). Spośród nich Pan wybiera siedemdziesięciu dwóch. Jezus wymaga od nich, tak jak od apostołów, całkowitego oderwania i zawierzenia Bożej opatrzności (w. 4), „przepowiadający bowiem winien mieć w Bogu ufność tak wielką, żeby z całą pewnością wiedział, iż jakkolwiek nie będzie się troszczył o utrzymanie w teraźniejszym życiu, to jednak mu go nie zabraknie – by jego umysł, zajmując się sprawami doczesnymi, nie troszczył się o wszystko inne bardziej niż o sprawy wieczne” (św. Grzegorz Wielki, Homilie na Ewangelie 17, 5).

10, 17-20. Uczniowie doświadczyli radości, uczestnicząc w posłannictwie Chrystusa i przekonując się o mocy Jego imienia (w. 17). On jednak uzupełnia ich powody do radości, mówiąc o tym, co jest źródłem wszelkiego dobra – wybranie przez Boga. „Nie miej wątpliwości: twoje powołanie to największa łaska, jaką Pan mógł cię obdarzyć. Podziękuj Mu za nią” (św. Josemaria Escriva, Droga 913; BN, komentarz do Łk 10, 1-12. 17-20).

Jesteśmy wybrani, powołani i posłani, aby swoim życiem i słowem głosić Chrystusa zmartwychwstałego. Wylana na nas podczas chrztu świętego łaska czyni z nas apostołów Chrystusa, adekwatnie do obowiązków stanu. Słowo Boże wzywa mnie dziś do refleksji nad moją osobistą postawą wobec  świata. Czy rzeczywiście jestem świadkiem Jezusa?

Marek Stankiewicz