XXX Niedziela Zwykła

Niewidomy żebrak Bartymeusz doznaje niezwykłej łaski (Mk 10, 46-52). Siedział przy drodze i żebrał. Kiedy usłyszał, że Jezus przechodzi tą „jego” drogą rzucił wszystko na jedną szalę i zaczął swoją błagalną, pełną wiary modlitwę o litość nad sobą: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”  Nie poddał się naciskom tych, którzy kazali mu zamilknąć, lecz jeszcze głośniej wzywał miłosierdzia Bożego. Przyzywał Imienia, które jest pełne mocy. Jego konsekwentna postawa zdeterminowana żywą wiarą „nakazała” zatrzymać się Jezusowi. Z pewnością Pan się wzruszył słysząc jego błagalną prośbę. Kazał przywołać go do siebie i uczynił mu zadość przywracając wzrok. Bartymeusz nie wrócił już do żebrania przy drodze. Uzdrowiony przez Jezusa, który wprowadził go na nową drogę, szedł teraz za Nim. Pan nie tylko uzdrowił go ze ślepoty, ale także powołał do pójścia za Nim. Ukazał mu drogę, którą stanowi On sam, a jest to droga światła wiodąca do prawdy i życia wiecznego. Droga Bartymeusza, jedynego uzdrowionego który ma imię, w tym duchowym wymiarze jest drogą chrześcijanina, który dzięki Chrystusowi przechodzi od ślepoty (niewiara) do światła (wiara).

Ów niewidomy jest obrazem każdego z nas. Poprzez słuchanie dotarła do niego obietnica Boga i może pragnąć i prosić o to, co On ma i chce ofiarować. Wezwanie Imienia Jezusa znajduje odpowiedź w Jego zawołaniu, które sprawia, że zrywa się na nogi, rzuca płaszcz, zbliża się do Jezusa, prosi Go i otrzymuje wzrok, tak, że może towarzyszyć Mu w Jego drodze. Takim jest zbawienie udzielane każdemu, kto wzywa imienia Jezusa (Dz 2, 21) (S. Fausti, „Rozważaj i głoś Ewangelię”).

Wsłuchując się w słowa Ewangelii trzeba się zastanowić nad odpowiedzią, jaką daje Pan: „Twoja wiara cię uzdrowiła”. Czym jest moja wiara? Czym jest wiara, która uzdrawia, która prowadzi do zbawienia? Co to znaczy: wierzyć w imię Jezusa, być chrześcijaninem?

Wierzyć w Chrystusa znaczy uznać jego tożsamość, zaakceptować Go w Jego boskiej i ludzkiej naturze, przyjąć Jego orędzie, odwzajemnić Jego miłość i podjąć postanowienie całkowitego „przyłączenia się” do Chrystusa. A przyłączyć się do Chrystusa, to znaczy mieć udział w tym „zwycięstwie”, które On sam odniósł nad śmiercią i grzechem poprzez swoją własną śmierć i zmartwychwstanie (św. Jan Paweł II, Homilia 25.XI 1986 r.).

Marek Stankiewicz