XXVIII Niedziela zwykła (Mt 22, 1-14)

Kolejna przypowieść skierowana do słuchaczy współczesnych Jezusowi odnosi się również do nas, chrześcijan żyjących tu i teraz, którzy oczekują z nadzieją na życie wieczne.

Ta przypowieść, podobnie jak poprzednia, ma charakter alegoryczny i wyraża tę samą naukę: królem jest Bóg; uczta weselna to szczęśliwość mesjańska; synem królewskim jest Mesjasz; sługami są prorocy i apostołowie; zaproszonymi, którzy lekceważą wysłanników króla lub znieważają ich, są Żydzi; wezwani z rozstajnych dróg to grzesznicy i poganie; pożar miasta to zburzenie Jerozolimy.

Począwszy od w. 11 sceneria się zmienia i dotyczy sądu ostatecznego. […] Człowiek, który przyjmuje zaproszenie, powinien się przyodziać w strój weselny (w języku apokaliptyki jest on obrazem nowego sposobu bycia). Wierze powinny towarzyszyć dzieła sprawiedliwości (BJ, przypis do 22, 1-14).

Odrzucenie Izraela pociąga za sobą nową inicjatywę Boga, który teraz powołuje wszystkich ludzi do Kościoła, nowego Ludu Bożego. Jednakże, tak jak w przypowieści o chwaście i o sieci (por. 13, 24-50), na wezwanie odpowiadają „źli i dobrzy” (w. 10). Nie wszyscy są godni, ponieważ nie wszyscy się nawrócili, kupując strój weselny. Epizod ten jest więc wezwaniem do czujności dla nas, tworzących Kościół: porażka Izraela (w.  7) oznacza też naszą porażkę, jeśli nie okażemy się godni, by zostać „wybranymi” (w. 13). „Cóż więc powinniśmy rozumieć przez szatę godową, jeśli nie miłość? Wkracza bowiem na gody, ale nie wkracza z szatą godową ten, kto trwając w Świętym Kościele, ma wiarę, ale nie ma miłości” (św. Grzegorz Wielki, Homilie na Ewangelie 38, 9; BN, komentarz do Mt 22, 1-14).

„Przyjdźcie na ucztę!” – te słowa są jednocześnie wezwaniem do nawrócenia i przemiany życia, aby nie stracić czasu, którym Bóg nas obdarowuje na życie wieczne. Przez całe życie doczesne trzeba uczynkami miłości tkać szatę weselną, aby zasiąść do stołu na Godach Baranka. Póki człowiek żyje ma realny wpływ na swoje zbawienie. Kiedy czas się skończy, skończy się już wszystko i staniemy przed Sędzią. W jakim stroju tam przybędę?

Marek Stankiewicz