XIV Niedziela zwykła (Mt 11, 25-30)

Ten fragment Ewangelii ukazuje radość Jezusa i dziękczynienie, jakie On składa Ojcu w Duchu Świętym za to, że tajemnice królestwa niebieskiego objawił prostaczkom. Jest też w tym słowie Bożym zaproszenie dla nas, abyśmy poszli przez życie razem z Jezusem, przyjmując dar Jego miłości.

W przeciwieństwie do niewierzących napełniają Jezusa radością ci, którzy Go przyjmują – ludzie prości i pokorni, nieufający własnej mądrości i nieuważający się za roztropnych. Fragment ten bywał nazywany perłą Ewangelii synoptycznych, ponieważ zawiera modlitwę, w której Jezus nazywa Boga Ojcem: jawi się jako ten, który zna Boga i wszystko od Niego otrzymał, a teraz objawia Go ludziom. Słowa te są piękną modlitwą i świadectwem najgłębszych uczuć Jezusa. „Wzruszenie Jezusa: ‘’Tak, Ojcze!’’ wyraża głębię Jego serca, Jego przylgnięcie do ‘’tego, co podobało się’’ Ojcu, jako echo fiat Jego Matki podczas Jego poczęcia i jak zapowiedź tego, co sam powie Ojcu w godzinie swojej agonii. Cała modlitwa Jezusa zawiera się w tym miłującym przylgnięciu Jego ludzkiego serca do ‘’tajemnicy woli’’ Ojca” (KKK 2603).

„Jarzmo” (w. 29-30) było słowem używanym w odniesieniu do Prawa Mojżeszowego (por. Syr 51, 26), które z upływem czasu zostało obciążone drobiazgowymi praktykami, niemożliwymi do udźwignięcia przez ludzi (por. Dz 15, 10), lecz nie dawało pokoju serca. Pan zapowiedział, że w przyszłych czasach nastąpi epoka odnowy, w której będzie On pociągać swoich wiernych „ludzkimi więzami, więzami miłości” (por. Oz 11, 1-11). Jezus w obrazie swojego jarzma i lekkiego brzemienia ukazuje siebie jako tę nową inicjatywę Boga. „Każde inne brzemię uciska i przygniata, natomiast brzemię Chrystusa przynosi ulgę. Każde inne brzemię ma ciężar, brzemię zaś Chrystusa ma skrzydła. Jeśli ptakowi odejmiesz skrzydła, na pozór zmniejszając ciężar, który ma on dźwigać, ale im bardziej zmniejszasz ten ciężar, tym bardziej przywiązujesz ptaka do ziemi. Widzisz na ziemi tego, któremu chciałeś ulżyć; przywróć mu ciężar jego skrzydeł, a zobaczysz jak wzleci” (św. Augustyn, Sermones 126, 12).

Jezus jest również „cichy i pokornego serca” (w. 29). Tym określeniem, które służy jako pochwała w błogosławieństwach (por. 5,5), wskazuje się w ST (por. Ps 37[36], 11) osobę cierpliwą, która rezygnuje z gniewu i złości i pokłada ufność w Bogu. Przedstawiając się w ten sposób, Jezus łączy swoje wymagania ze swoja osobą (BN, Komentarz do 11, 25-30).

Tak, jak Jezus wymagał od siebie, tak i każdy, kto chce iść za Nim, musi od siebie wymagać. Istotą Prawa Mojżeszowego była miłość. Jezus przyszedł, aby Prawo wypełnić, dając siebie samego na ofiarę czystą, świętą i Bogu przyjemną i w tym wypełnieniu woli Ojca znalazł szczęście i pełną radość. Kto chce być Jego uczniem ma tylko jedną możliwość: wziąć na siebie słodkie jarzmo Jezusowej miłości. „Uczcie się ode Mnie, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” – mówi Pan.                               

Marek Stankiewicz