XXXI Niedziela zwykła (Mt 23, 1-12)

Jezus przemawiając do tłumów i swoich uczniów ukazuje obłudę i próżność uczonych w Piśmie i faryzeuszy, i jednocześnie wskazuje nam drogę do prawdziwej wielkości człowieka.

W tym fragmencie (23, 1-36), podobnie jak w innych miejscach Nowego Testamentu nie należy upatrywać ogólnego potępienia uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Na końcu mowy (w. 34) Pan wspomina o uczonych, którzy znosili takie same cierpienia jak On, w innym miejscu (por. 13, 52) wskazuje chrześcijańskich uczonych w Piśmie, którzy będą pouczać o tajemnicach królestwa Bożego.

Teraz jednak mamy do czynienia z surowym oskarżeniem tych uczonych w Piśmie i faryzeuszy, którzy kierują się bardziej chęcią zachowania zewnętrznych pozorów niż życia zgodnego z prawdą. Mowa składa się z dwóch części: pierwsza (w. 1-12) jest skierowana do ludu i do uczniów Jezusa, druga (w. 13-32) – do samych uczonych w Piśmie i faryzeuszy. W obydwu można odkryć wspólny wątek: swoimi słowami Jezus nie chce znieść Prawa, którego nauczają uczeni w Piśmie i faryzeusze (por. w.3 i 23), lecz je oczyścić i doprowadzić do pełni. Na początku (w. 1-12) ukazany jest kontrast między postępowaniem uczonych w Piśmie i faryzeuszy a takim, jakie powinni reprezentować nauczyciele chrześcijańscy. Tamci „mówią, ale sami nie czynią” (w. 3) i lubią być pierwszymi (w. 6). Chrześcijanie powinni natomiast służyć i uniżać się (w. 11-12). Jezus podaje konkretny przykład (w. 7-10): określenia rabbi, „ojciec” i „mistrz” były tytułami honorowymi nadawanymi tym, którzy nauczali Prawa Mojżeszowego. Kiedy Jezus mówi uczniom, żeby nie pozwalali się tak nazywać, wskazuje, że chrześcijanin powinien szukać okazji do służby, a nie zaszczytów. Święty Augustyn streścił to bardzo dobrze w znanym powiedzeniu: „Jesteśmy zwierzchnikami, ale też sługami; przewodzimy, jeśli służymy” (św. Augustyn, Sermones 340A; BN, komentarz do Mt 23, 1-12).

Jaki stąd wniosek? Chrześcijanin, czy to kapłan, czy to zwykły wierny, idąc za Chrystusem powinien iść drogą swego Pana, który nie przyszedł żeby Mu służono, ale żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu (zob. Mt 20, 28). Tak, jak kapłaństwo Chrystusowe jest służebne, tak i każdy uczeń Jezusa winien przyjąć postawę sługi na wzór swego Pana. To właśnie oznacza pójście za Nim, naśladowanie Go w swoim życiu. Ewangelia jest prawdą, która prowadzi grzesznika do pełni człowieczeństwa, do wielkości na miarę Chrystusa.

Marek Stankiewicz