XVII Niedziela zwykła (Mt 13, 44-52)

Trzy krótkie przypowieści o Bożym królestwie są tematem dzisiejszej Ewangelii. I choć są krótkie, niosą treści bezcenne i brzemienne w skutkach dla słuchaczy. Chrystus Pan ukazuje królestwo niebieskie jako wartość nadrzędną nad wszystkim, co istnieje na tym świecie.

W przypowieściach o ukrytym skarbie i o perle (w. 44-46) Jezus ukazuje wartość królestwa niebieskiego i postawę człowieka konieczną do jego osiągnięcia. Między tymi dwiema przypowieściami zachodzą drobne różnice: skarb oznacza obfitość darów, perła zaś piękno królestwa. Skarb pojawia się nagle, perła natomiast zakłada poszukiwanie. Zawsze jednak wymagana jest wielkoduszność człowieka, ponieważ Bóg „nigdy nie opuści tych, którzy mężnym sercem wszystko opuszczą dla Niego” (św. Teresa od Jezusa, Droga doskonałości 1,2). Życie w królestwie, naśladowanie Chrystusa, jest trudne, ale owoc wart jest wysiłku. „Skarb został ponownie ukryty dlatego, że należało kupić także rolę. Zaznaczyliśmy bowiem, że przez skarb w roli rozumie się Chrystusa w ciele (wcielonego Boga), którego znalezienie nic nie kosztuje […]. Możliwość używania i posiadania owego skarbu nie może się odbywać bez zapłaty, ponieważ bogactwo niebiańskie osiąga się tylko za cenę utraty świata” (św. Hilary z Poitiers, Komentarz do Ewangelii św. Mateusza 13,7). Myśl podobną do zawartej w przypowieści o chwaście wyraża obraz sieci zarzuconej w morze (w. 47-50). Do królestwa niebieskiego, tak jak do Kościoła, wezwani są wszyscy, chociaż niektórzy okażą się niegodni. Na koniec aniołowie oddziela dobrych od złych. Ta sama idea jest zawarta w przypowieści o uczcie królewskiej (22, 1-14), na którą zaprasza się wszystkich – „złych i dobrych” (22, 10). Jezus mówi jednak jasno, że trzeba okazać się godnym, aby być nie tylko „powołanym”, lecz także „wybranym” (22, 14). Uczniowie rozumieją Pana (w. 51), dlatego mogą stać się uczonymi w Piśmie dla nowego Izraela (w. 52). Jeżeli rozumieją Chrystusa, rzeczy stare, czyli Prawo Mojżeszowe, i rzeczy nowe – Jezus i nowe Prawo, którego On naucza – będą skuteczne w ich misji ewangelizacyjnej, ponieważ Chrystus „zawsze jest nowy, zawsze odnawia umysł i nigdy się nie starzeje, nigdy nie więdnie” (św. Bernard, In vigilia Nativitatis Domini, Sermo 6, 6; BN, Komentarz do 13, 44-52).

Jezus uczy nas, że Jego królestwo warte jest oddania wszystkiego, co się posiada, także i życia, a nawet przede wszystkim życia! To życie jest nam dane jako „narzędzie” służące zdobyciu życia wiecznego. Mamy uczynić ze swojego życia „klucz”, którym otworzymy sobie bramę do królestwa niebieskiego. Czy jestem gotowy(a) oddać wszystko Jezusowi za dar Bożego królestwa?

Marek Stankiewicz