Listy powszechne (katolickie)

1 List Piotra jest najbardziej szczegółowy, wymienia bowiem chrześcijan z pięciu prowincji Azji Mniejszej, którzy znaleźli się w obliczu prześladowań. Celem listu jest podtrzymanie na duchu tych, którzy cierpią ze względu na Chrystusa, podstawą zaś tej pociechy są cierpienia samego Chrystus.

2 List Piotra był  prawdopodobnie wysłany do równie szerokiego kręgu czytelników. Ostrzega przed herezją, która zachęca do niemoralności i daje pojęcie o niebezpiecznych wpływach, jakie zagrażały nauce i moralności wczesnego Kościoła.

1, 2 i 3 List Jana uważa się powszechnie za należące do najpóźniejszych pism Nowego Testamentu. Powstały prawdopodobnie w ostatniej dekadzie I w. Według tradycji Jan mieszkał w Azji Mniejszej, przeto tłem jego listów jest prawdopodobnie życie tamtejszego Kościoła. Wzięły tam początek i zaczęły się rozprzestrzeniać liczne herezje, na przykład doketyzm, który uważał Chrystusa za istotę duchową niezdolną do cierpienia, a więc negował Jego wcielenie.

List Jakuba ma niemal w całości charakter praktyczny, pełen zachęt i ostrzeżeń. Kontekst tego listu nie jest pewny, ale wydaje się, że odzwierciedla warunki panujące wewnątrz wczesnego Kościoła. Został napisany, być może, przed upadkiem Jerozolimy w 70 r. i, jak się wydaje, w środowisku judeochrześcijańskim.

List Judy jest ściśle związany z 2 Listem Piotra, ponieważ znaczna część materiału dotyczącego herezji jest wspólną obu listom, a nawet często podobny jest język obu pism. Juda przedstawia siebie jako brata Jakuba. Są podstawy do przypuszczenia, że obaj byli krewnymi – być może kuzynami – Jezusa.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)