Paweł, podróżnik i obywatel rzymski, nie był jeszcze w Rzymie, kiedy pisał ten list (ok. 57 r.). Miał za sobą trzy długie i trudne wyprawy, zanosząc orędzie chrześcijańskie do wschodnich prowincji cesarstwa i zakładając Kościoły. Teraz, prawdopodobnie w Koryncie, zamierzając dostarczyć fundusz zapomogowy do Jerozolimy (zob. Dz 20), Paweł kieruje wreszcie swoje spojrzenie ku zachodowi, ku Hiszpanii. Po drodze zatrzyma się w Rzymie i spełni swe dawne marzenie spotkania się z tutejszymi chrześcijanami. Nie wiedział, że między listem a wizytą upłyną długie lata i że kiedy wreszcie dotrze do Rzymu, przekroczy jego bramy jako więzień (Dz 28).

Miasto i Kościół

Rzym w czasach Pawła był stolicą cesarstwa, które rozciągało się od Brytanii, aż do Arabii. Było to bogate i kosmopolityczne, dyplomatyczne i handlowe centrum ówczesnego świata. Panował w nim nieustanny ruch. Pax Romana zapewniał bezpieczne podróżowanie, a dzięki rzymskim drogom było ono stosunkowo szybkie i wygodne. Goście z Rzymu usłyszeli pierwsze kazanie Piotra w Jerozolimie w dzień Pięćdziesiątnicy i dlatego nie ma w tym nim dziwnego, że kiedy Paweł pisał swój list, w Rzymie była już duża i rozwijająca się wspólnota chrześcijańska. Składała się ona, jak zwykle, z Żydów i byłych pogan. Między tymi dwoma grupami nie było poważnego rozłamu, tak jak w Kościołach Galacji, ale zaznaczała się tendencja do wzajemnej krytyki i wzajemnego lekceważenia. Wcześniej były pewne trudności ze strony władz i chociaż wszystko się uspokoiło, chrześcijanie byli nadal grupą podejrzaną. Pomimo wszystko jej Założyciel był oskarżony o działalność przeciw cesarzowi. I chociaż chrześcijanie starali się żyć jako lojalni obywatele Rzymu, zaledwie kilka lat po liście (64 r.) Neron uczynił z nich kozła ofiarnego, zrzucając na nich odpowiedzialność za podpalenie Rzymu. Według tradycji Paweł i Piotr padli ofiarą okrutnych prześladowań, które nastąpiły po tym wydarzeniu.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)