Między 1 a 2 Listem do Koryntian nie minął więcej niż rok. 2 List do Koryntian został prawdopodobnie napisany ok. 56 r. z jakiegoś miasta w Macedonii. Po napisaniu 1 Listu do Koryntian wydaje się, że bieg spraw uległ w Koryncie przyśpieszeniu; Paweł złożył wtedy krótką nieplanowaną wizytę w mieście (drugą; w czasie pierwszej został założony Kościół), która okazała się nieprzyjemna zarówno dla niego, jak i dla Koryntian (2, 1). Obiecał wrócić (1, 16), ale aby uniknąć jeszcze bardziej przykrego spotkania (1, 23), wrócił do Azji (gdzie groziło mu poważne niebezpieczeństwo, 1, 8 nn.) i pełen rozterki i bólu napisał do Koryntian ostry list (2, 4). Z niepokojem oczekując na ich odpowiedź, udał się do Troady, na wybrzeżu, później zaś, nie mogąc doczekać się wiadomości, przeprawił się przez Morze Egejskie do Macedonii (2, 12-13), gdzie wreszcie od Tytusa dowiedział się, że jego list przemówił Koryntianom do rozsądku (7, 6 nn.). Dopiero wtedy poczuł niewypowiedzianą ulgę.

Teraz, jak znowu pisze, najgorsze już minęło. Myśli o trzeciej wizycie, która, jak się spodziewa, będzie bardziej szczęśliwa. W ostatniej części listu Paweł stara się oczyścić atmosferę (13, 10). (Ostatecznie odbył tę wizytę i w czasie pobytu w Koryncie napisał List do Rzymian. Takie było prawdopodobnie szczęśliwe zakończenie tych kłopotów).

2 List do  Koryntian jest chyba najbardziej osobistym listem Pawła. Czytając go sami niemal czujemy ciężar jego odpowiedzialności za wszystkie Kościoły (11, 28), głębię jego miłości do nich i jego niepokój o ich duchowy rozwój; czujemy cenę, jaką płacił za realizowanie swojego misyjnego planu: trudy, cierpienie, umartwienia, upokorzenia niemal ponad ludzką wytrzymałość. Ale widzimy także niezachwianą wiarę, która wszystko przenika i która wszystko przekształca.

Osobisty charakter listu nie ułatwia jego analizy. Myśl Pawła płynie prawie nieprzerwanie (nie licząc dygresji przed rozdz. 8 na temat kolekty na biednych w Jerozolimie i przed rozdz. 10 na temat oskarżeń wysuniętych przez jego krytyków) i tematy często się powtarzają. Ogólnie mówiąc, Paweł pisze broniąc swojej działalności i danej mu od Boga władzy jako apostołowi.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)