1, 1-14 Wstępne pozdrowienie i modlitwa

Paweł rozpoczyna zwykle od podziękowania. Jego znajomość chrześcijańskich priorytetów – i psychologii – jest doskonała. Ponadto jego słowa pochwały są szczere, a nie są tylko wybiegiem dla osłodzenia dalszej lektury. Jego miłość i troska obejmują nie tylko Kościoły założone przez niego, ale także grupy chrześcijan, których nigdy nie spotkał (2, 1). Z wielką radością słuchał wieści o ich wierze, miłości i nadziei, i życzył im, aby Bóg dał im lepsze zrozumienie i dojrzałość w sprawach duchowych.

1, 15-23 Jezus Chrystus Panem

Jezus jest żywym wyrazem samego Boga; uczestniczył w akcie stworzenia i podtrzymuje wszystko w istnieniu. Był i jest pierwszy w istnieniu, w mocy i w hierarchii. Zajmuje pierwsze miejsce w Bożym nowym stworzeniu i w nowym ludzie Bożym, w Kościele. Jest jego Głową. Dzięki Jego śmierci staliśmy się przyjaciółmi Boga: taka jest dobra nowina.

Pierworodny (15): tzn. nie pierwszy spośród narodzonych, ale jedyny w swoim rodzaju dziedzic.

Trony (16): niewidzialne byty i władze, istniejące poza naszym światem fizycznym.

1, 24-2, 5 Misja Pawła

Zadanie Pawła polega na przekazaniu orędzia Bożego. Filozofowie  mówią o sekretach, o zakrytych rzeczach znanych tylko wtajemniczonym. Natomiast tajemnicą objawioną przez Boga jest Jezus Chrystus, obecny w każdym chrześcijaninie, przygotowujący go do chwalebnej przyszłości. Jezus jest rzeczywiście „tajemnicą” godną poznania. I dlatego wszystkie wysiłki Pawła są warte zachodu.

Braki (1, 24): Paweł nie sugeruje, że cierpienie Chrystusa nie wystarczy dla naszego zbawienia, ale mówi, że Kościół – chrześcijanie – nie osiągnie doskonałości bez cierpienia.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)