3, 1-13 Misja Pawła wśród pogan

Zanim przyszedł Chrystus, obietnice Boże obejmowały prawie wyłącznie Żydów. Zamiary Boga wobec reszty świata pozostawały nieznane (4-6. 8-9). Nowa faza planu Bożego rozpoczęła się w chwili, kiedy Paweł został wysłany z orędziem zbawienia do pogan. Zjednoczenie ludzi wszystkich narodów w Chrystusie jest przejawem Bożej mocy i mądrości nie tylko w oczach świata (zob. J 17, 21), ale też wobec Władz i Zwierzchności niebieskich (10). Skala Bożego planu jest niewyobrażalna i Paweł, wiedząc o tym, mógł widzieć swoje trudności we właściwej perspektywie.

w. 3: Nie musiał to być osobny list. Paweł powiedział już, jak Bóg objawił mu swoją „tajemnicę” (1, 9 itd.).

3, 14-21 Druga modlitwa Pawła

Paweł modlił się o mądrość dla Kościoła (1, 15-23). Teraz z jeszcze większą gorliwością modli się o miłość i siłę dla wierzących, o to, żeby Chrystus zamieszkał w ich sercach, żeby zostali napełnieni  Bogiem, który może uczynić to wszystko i jeszcze więcej.

4-6 CHRZEŚCIJANIE W DZIAŁANIU

4, 1-16 Jedność w praktyce

Jedność chrześcijańska jest faktem. Jednoczy nas wspólna wiara, wspólny cel. Służymy jednemu Panu. On jest głową, a my członkami jednego ciała (zob. też 1 Kor 12-13). Ale nie jesteśmy identyczni pod względem temperamentu, osobowości czy zdolności. Musimy stale umacniać naszą więź przez miłość, wzajemną tolerancję, i wykorzystywanie różnych zdolności dla wspólnego dobra. Musimy razem wzrastać, aż będziemy tacy, jakimi chce nas widzieć Chrystus, to znaczy naprawdę podobni do Niego.

w. 8: Po wniebowstąpieniu „rozdał ludziom dary” (zob. w. 11).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)