4 Rada i zachęta; podziękowanie

w. 1: Wezwanie ogólne. Wersety 2-3: wezwanie szczegółowe. Ewodia i Syntycha, dwie kobiety, które poróżniły się ze sobą.

w. 4-9: Radujcie się! Mówi to człowiek znajdujący się w więzieniu, w obliczu śmierci; człowiek, który był kamienowany, bity i topiony przez prześladowców. Doświadczenia, które innych napełniłyby goryczą i zniechęceniem, u Pawła wywołują radość! Na czym polega tajemnica tej postawy, wyjaśniają w. 6-7: trzeba wszystkie nasze troski składać w ręce Tego, który troszczy się o nas (1P 5, 7). On może wszystko: uwolni nasz umysł od zmartwień i wypełni go tym, co ukształtuje w nas prawdziwie chrześcijański charakter (8).

w. 10-20: Apostoł dziękuje za otrzymane dary. Filipianie pomagali mu od samego początku (15) z hojnością, która obejmowała wszystkich znajdujących się w potrzebie (2 Kor 8, 1-5).  Ofiarowali samych siebie i wszystko, co posiadali. Dlatego Paweł kocha tych chrześcijan, grupę wiernych, lojalnych, troskliwych, pewnych i otwartych ludzi.

Dom Cezara (22): chrześcijanie w służbie cesarza ( w pałacu cesarskim, jeżeli Paweł pisze z Rzymu).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)