24-26 W Cezarei; obrona Pawła przed Feliksem, Festusem i Agryppą

Paweł pozostaje dwa lata w więzieniu w Cezarei, prawdopodobnie od 58 do 60 r. Trzy razy staje przed przedstawicielami władzy i sposób w jaki broni swojej sprawy, wskazuje na jego zdolności. Tak przekonywająco obala oskarżenia, że sędziowie zmuszeni są przyznać, że nie mają nic przeciwko niemu, to znaczy nic z wyjątkiem teologicznej kwestii zmartwychwstania.

Przed Feliksem (rozdz. 24). Feliks, namiestnik surowy, ale nieskuteczny, został ostatecznie odwołany (ok. 59 r.) za niewłaściwy sposób tłumienia zamieszek w Cezarei. Druzylla, Żydówka, córka Heroda (Dz 12, 1), była jego trzecia żoną. Była ona prawdopodobnie źródłem informacji Feliksa o chrześcijanach. Słowa Pawła o „sprawiedliwości, wstrzemięźliwości i przyszłym sądzie” nie przypadły do gustu tej parze, zwłaszcza, że Feliks spodziewał się wysokiej łapówki od swojego więźnia (26).

Przed Festusem (25, 1-12). Festus nie był długo namiestnikiem, umarł bowiem w 62 r. Jego próba pozyskania sobie łask Żydów zmusiła Pawła do odwołania się do cesarza. Spodziewał się, że Neron okaże się bardziej sprawiedliwy niż Sanhedryn.

Przed Agryppą (25, 13-26, 32). Chodzi o Agryppę II, syna Heroda wspomnianego w Dz 12, 1 i prawnuka Heroda Wielkiego. Berenike, jego siostra, z którą żył jak z żoną, zakończyła swoją niechlubną karierę jako kochanka cesarzy Tytusa i Wespazjana. Kiedy Festus usłyszał słowa Pawła o zmartwychwstaniu, uznał go za szaleńca, Agryppa natomiast obrócił całą sprawę w żart, chcąc zachować twarz przed Festusem i nie chcąc narażać się Żydom, odrzucając autorytet proroków.

Opowiadanie Pawła o nawróceniu różni się w rozłożeniu akcentów od tego miejsca do rozdziału 22.

„Oścień” to siła, która zmusza do zmiany kierunku życia. Wersety 16-18 streszczają słowa Pana na drodze do Damaszku, słowa Ananiasza i orędzie otrzymane przez Pawła w świątyni (22, 17nn.).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)