3-4, 31 Uzdrowienie chromego; Piotr i Jan w areszcie

Uzdrawianie i nauczanie, jak w czasie działalności Jezusa, idą ze sobą w parze; jedno i drugie dokonywało się w mocy  Ducha Świętego. Nauczanie, skupiające się zawsze na zmartwychwstałym Chrystusie, irytuje saduceuszy, którzy negują możliwość zmartwychwstania. Paweł będzie wykorzystywał różnice między faryzeuszami a saduceuszami w tej samej kwestii (23, 6). Zmartwychwstanie od samego początku było sednem orędzia chrześcijańskiego. Apostołowie wszędzie mówili o Jezusie i zmartwychwstaniu; Ateńczycy myśleli nawet, że Paweł mówi o dwóch różnych bóstwach.

Godzina dziewiąta (3, 1): to znaczy piętnasta. Porami modlitwy były: wczesny ranek, popołudnie (jak tutaj) i zachód słońca. Pierwsze dwie pory pokrywały się z porannymi i wieczornymi ofiarami.

Annasz Kajfasz (4, 6): Annasz był poprzednim arcykapłanem, Kajfasz zaś, jego zięć, aktualnie urzędującym (18-36 r.)

On jest kamieniem (11): cytat z Ps 118, 22.

Nieuczeni, prości (13): powód zdumienia słuchaczy.

4, 32-5, 11 Ananiasz i Safira

Składanie pieniędzy do wspólnego funduszu było dobrowolne, ale niektórymi powodowała raczej chęć zaimponowania innym, niż prawdziwa hojność. Ananiasz i Safira oszukując Kościół, oszukiwali samego Boga. Konsekwencje ich postępku stanowiły przykład dla całego Kościoła.

Barnaba (4, 36): dalsze rozdziały pokażą, jak trafnie dobrane jest to imię. Barnaba, który został przywódcą kościoła w Antiochii, wyruszył później razem z Pawłem w podróż misyjną i często podtrzymywał go na duchu, tak jak swojego młodego kuzyna, Jana Marka.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)