5 Znowu w Jerozolimie

5, 1-18 Spór o uzdrawianie w szabat

Trzeci znak. Jezus często popadał w konflikt z władzami religijnymi z powodu uzdrawiania w szabat (Mk 3, 1-6; Łk 13, 10-17; 14, 1-6; J 9). Nie podważał On generalnej zasady szabatu (regularnie odwiedzał synagogę), ale nałożone przez władze religijne drobiazgowe restrykcje, które często zaprzeczały samej idei odpoczynku, przyznanego ludziom przez Boga. Żydzi atakowali tutaj Jezusa z dwóch powodów: łamania szabatu i bluźnierstwa, ponieważ swoje własne działanie stawiał na równi z działaniem Boga (17).

5, 19-47 Twierdzenia Jezusa

Żydzi mieli rację. Jezus czynił się równym Bogu (18), chociaż nie znaczyło to, że przypisuje sobie niezależną władzę (19). W tym jednym urywku Jezus twierdzi, że posiada:

znajomość planu Bożego (20), upoważnienie Boga do wszystkiego, co mówi i czyni (19. 30),

moc udzielania życia wiecznego (21. 24. 40), prawo i pełnomocnictwo do sądzenia wszystkich ludzi, żywych i umarłych (25-29).

Człowiek, który wysuwa takie twierdzenia, musi być szaleńcem, bluźniercą albo Bogiem. Czym Jezus może je uzasadnić?

- słowem wypowiedzianym przez Boga w czasie chrztu (37);

- świadectwem danym przez Jana Chrzciciela (33-35);

- świadectwem własnych cudów (36);

- słowami Starego Testamentu (39).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)