14, 13-17, 27 NAUCZANIE I CUDA W GALILEI I NA PÓŁNOCY

14, 13-36 Nakarmienie pięciu tysięcy; Jezus chodzi po wodzie

Zob. komentarz do Mk 6, 30-56. Zob. też Łk 9, 10B-17; J 6, 1-21.

15, 1-20 Faryzeusze i spór o tradycję

Zob. też Mk 7, 1-23. Nauka Jezusa o religii od początku była źródłem Jego konfliktu z faryzeuszami. Dla nich „tradycja” (ustna nauka rabinów, którzy uzupełniali i interpretowali Pismo Święte) była wiążąca. Jezus jednak nigdy nie wahał się jej krytykować, ilekroć osłabiała albo podważała zasady biblijne, jak w przypadku ślubów. Taki ślub praktycznie zwalniał syna z obowiązku utrzymywania swoich rodziców, jeśli poświęcił on swoje dobra Bogu, i jednocześnie nie odbierał mu prawa korzystania z nich dla własnych celów. Ważne jest nie to, żeby mieć czyste ręce (2), ale czyste serce (18).

15, 21-39 Kobieta kananejska; dalsze uzdrowienia; nakarmienie czterech tysięcy

Tyr i Sydon (21) leżą poza terytorium żydowskim. Jezus nie mógł odrzucić prośby skierowanej do Niego z taką nieustępliwą wiarą.

w. 29-39: Egzegeci uważają zazwyczaj, że jest to drugi opis wydarzenia z 14, 13-21. Marek dysponował dwiema relacjami i obie przytoczył, Mateusz powtórzył je za nim. Natomiast Łukasz i Jan znają jedno rozmnożenie chleba. Nie wyklucza to oczywiście, że Jezus mógł to uczynić dwukrotnie.

Psy (26): pogardliwe określenie pogan. Jezus poddaje kobietę próbie i prowadzi ją do wiary.

Magedan (39): nie znamy tej miejscowości.

16, 1-12 Ostrzeżenie przed nauką faryzeuszów i saduceuszów.

Zob. też Mk 8, 11-21. Przedtem faryzeusze domagali się znaku (12, 38nn.). Teraz saduceusze, ultrakonserwatyści, przyłączają się do nich. Odpowiedź Jezusa pozostaje ta sama.

16, 13-28 Wielkie wyznanie Piotra; zapowiedź śmierci Jezusa

Szymon występuje w imieniu wszystkich apostołów, kiedy wypowiada swoje przekonanie, że Jezus jest Mesjaszem. Jezus widzi w nim skałę (Piotr), którą się stanie po wstrząsających doświadczeniach wyparcia się Jezusa i uzyskania Jego przebaczenia (26, 69-75). Piotr, urodzony rzecznik, będzie bardziej niż inni odpowiedzialny za uformowanie się Kościoła w dzień Pięćdziesiątnicy (Dz 2-5).

w. 21-28: Jezus zaczyna przygotowywać uczniów do swojej śmierci. Obietnica, którą Piotr niedawno usłyszał, uderzyła mu do głowy i teraz stała się przeszkodą. Niedawny orędownik Boga staje się adwokatem diabła.

w. 19: Władza udzielona Piotrowi jest w podobny sposób także udzielona innym (zob. 18, 18). Idea kluczy jest echem Izajasza 22, 22. Bóg nie jest związany niczym, co powie Piotr. Wszystko co apostoł uczyni zgodnie z wolą Chrystusa, będzie miało permanentną ważność.

17 Przemienienie

Zob. komentarz do Mk 9, 2-32; Łk 9, 28-45.

w.24-27: Jezus jako Syn Boga, na rzecz, którego płacony jest podatek, jest zwolniony od niego, ale jako człowiek, identyfikujący się z nami, płaci go.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)