28 ZMARTWYCHWSTANIE

w. 1-10: Kobiety dowiadują się co się wydarzyło i widzą Pana. W. 11-15: przekupienie straży i pouczenie co mają mówić. Za spanie podczas służby wartownikom groziła kara śmierci, ale być może Piłat był także przekupiony. W. 16-20: ostatni rozkaz Jezusa. Ewangelia Mateusza, najbardziej żydowska ze wszystkich Ewangelii, kończy się słowami Pana, które otwierają królestwo dla wszystkich ludzi wszystkich narodów.

Ewangelia  według św. Marka

Ewangelia Mateusza jest uroczysta i poważna. Ewangelia Marka tętni życiem i wypełniona jest działaniem. Pierwsza gromadzi mowy Jezusa, druga skupia się na Jego cudach i miejscach, które odwiedzał. Jest to najkrótsza z Ewangelii i prawdopodobnie napisana jako pierwsza (lata 65-70, albo wcześniej). Według starej i dobrze udokumentowanej tradycji Marek napisał ją w Rzymie, przekazując historię Jezusa w tej formie, w jakiej słyszał ją od apostoła Piotra. Tłumaczyłoby to niezwykłą żywość narracji tej Ewangelii. Ponadto Marek często wyjaśnia zwyczaje żydowskie, z czego wynika, że adresował swoją relację do czytelników nieżydowskich. Jego opowiadanie toczy się zgodnie z chronologią głównych wydarzeń, od chrztu Jezusa do przełomowych momentów: krzyża i zmartwychwstania. W tych ramach materiał uporządkowany jest raczej tematycznie. Tylko cztery fragmenty w 16 rozdziałach Ewangelii występują wyłącznie u Marka. Reszta powraca albo u Mateusza, albo u Łukasza, albo u obu. Utrata Ewangelii Marka byłaby jednak stratą niepowetowaną, widzimy w niej bowiem Jezusa w działaniu, widząc zaś Jego czyny, dochodzimy do przekonania, że jest On synem Boga.

Autor

Imię „Jan Marek” pojawia się często w Dziejach Apostolskich i w Listach („Jan” – imię żydowskie, „Marek” – łacińskie). Jego matka miała w Jerozolimie dom, gdzie gromadzili się pierwsi wyznawcy Kościoła (Dz 12, 12). Był krewnym Barnaby, towarzysza Pawła. Skompromitował się w oczach Pawła wracając do domu w połowie pierwszej podróży misyjnej. Później jednak Barnaba dał mu drugą szansę i ostatecznie Marek pozyskał sobie miłość i szacunek Pawła i Piotra. Zapewne ten właśnie Marek spisał Ewangelię. Dla uwięzionego Pawła był źródłem prawdziwej pociechy (Kol 4); został towarzyszem podróży Piotra, który pokochał go jak własnego syna (1 P 5, 13).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)