Jeremiasz pojawia się około sto lat po Izajaszu. Urodził się w kapłańskiej rodzinie w Anatot (Anata), kilka kilometrów na północ od Jerozolimy, mniej więcej w 650 r. przed Chr., a w 627 powołany przez Boga na proroka. 2 Krl 22-25 i Krn 34-36 dostarczają historycznego tła dla proroctw Jeremiasza. Kiedy Jeremiasz rozpoczynał swoją działalność w Judzie, potęga Asyrii należała już do przeszłości. Przez 40 lat – za panowania ostatnich pięciu królów Judy – prorok ostrzegał przed nadchodzącą katastrofą i na próżno wzywał naród do powrotu do Boga. Wraz ze śmiercią pobożnego króla Jozjasza w 609 r. przed Chr. sytuacja religijna i polityczna uległa pogorszeniu. Juda znalazła się w kleszczach między konkurującymi ze sobą mocarstwami światowymi: Babilonem na północy i odrodzonym Egiptem na południu. Babilon uzyskał przewagę i stał się w ręku Boga narzędziem sądu nad Jego bezbożnym ludem. W 587 r. przed Chr. armia Nabuchodonozora, króla Babilonii, wdarła się do Jerozolimy, zniszczyła miasto i uprowadziła ludność. Jeremiasz odrzucił ofertę wygodnego życia na dworze i pozostał w Judzie. Kiedy Godoliasz (zarządca wyznaczony przez Nabuchodonozora) został zamordowany, ludzie uciekli do Egiptu, uprowadzając ze sobą Jeremiasza. Z tego co wiemy, pozostał tam do końca życia, głosząc słowo Boga ludziom, którzy nie chcieli go słuchać.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)