14-15 Susza; modlitwa Jeremiasza

Nastaje uciążliwa i przedłużająca się susza (14, 1-6). Ludzie raz jeszcze apelują do Boga (7-9), ale Bóg nie chce słuchać (10-12). Nie posłucha też usprawiedliwienia Jeremiasza, że zostali oszukani przez fałszywych proroków (13nn). Jeremiasz jednak nie ustaje w modlitwie za naród (13-22), chociaż Bóg pozostaje głuchy na Jego prośby, a ludzie odpłacają prorokowi nienawiścią (15, 10). Jego ubolewanie nad samym sobą (15, 15-18) jest zrozumiałe i, żeby je przezwyciężyć, przestaje myśleć o sobie i z nową nadzieją zwraca się ku Bogu.

Miecz, głód, zaraza (14, 22): od najdawniejszych czasów uważane za karę Bożą. Wszystkie razem oznaczają najwyższy wyrok.

Tron Twojej chwały (21): świątynia

Mojżesz i Samuel (15, 1): obaj skutecznie wstawiali się za narodem (Wj 32; 1 Sm 12, 19-25).

15, 4: za Manassesa, jak za żadnego innego króla, zepsucie narodu osiągnęło szczyt; zob. 2 Krl 21; 2 Krn 33.

16 Jeremiaszowi nie wolno się żenić

Zachowuje celibat w społeczeństwie, w którym był on czymś niezwykłym, Jeremiasz staje się symbolem misji Bożej. Wkrótce Jerozolima doświadczy najbardziej dotkliwego głodu i potwornej masakry. Nie ma czasu ani miejsca na zakładanie rodziny. Kiedy Bóg pozbawi ludzi swojego pokoju i swojej miłości (5), wtedy wreszcie poznają Go jako wszechmocnego (21). Mimo wszystko jednak Bóg przygotowuje dla nich przyszłość (14-15).

w. 6-7: Zwyczaje związane z opłakiwaniem zmarłych, niektóre pochodzenia pogańskiego (zob. Kpł 19, 27-28).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)