IV Niedziela Wielkanocna (J 10, 27-30)

Ewangelia dzisiejszej niedzieli, zwanej też niedzielą Dobrego Pasterza, ukazuje Jezusa, który w jedności ze swoim Ojcem działa nieustannie aż dotąd, aby owce miały życie, i miały je w obfitości (w. 10b). Żeby jednak tak się stało rzeczywiście, konieczna jest wiara w Jezusa, Zbawiciela i posłuszeństwo Jego Ewangelii.

Chrystus w dzisiejszej liturgii nazywa siebie samego „pasterzem”. Do nas należy uznać w Nim jedynego naszego Pana i postępować „za Jego głosem”, unikając przypisywania tych cech jakiemukolwiek najemnikowi ludzkiemu, który ostatecznie nie troszczy się o owce, lecz tylko o swoją korzyść. Później będą głosili apostołowie: „Nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4, 12). Jedynie przez Jezusa mamy dostęp do Ojca. To wszystko ma konkretne następstwa dla naszej chrześcijańskiej egzystencji. Przede wszystkim trzeba nieustannie wzmacniać naszą więź z Chrystusem Dobrym Pasterzem i czynić to w każdej okoliczności życia, zarówno kiedy się znajdujemy nad „spokojnymi wodami”, jak wtedy, kiedy mielibyśmy znaleźć się w „ciemnej dolinie”. On istotnie zawsze jest naszym Pasterzem, a my powinniśmy także być zawsze owcami należącymi do Niego. Na drugim miejscu trzeba modlić się za tych, którzy w Kościele pełnią posługę pasterską; jest to istotnie jednocześnie ich wielkim zaszczytem i ciężarem: uczestniczenie w Chrystusowym pasterskim posługiwaniu, w zadaniu, które absolutnie wymaga współpracy i wsparcia całej wspólnoty kościelnej. Na trzecim miejscu, konieczną jest rzeczą modlić się w szczególny sposób o powołania do kapłaństwa służebnego, ażeby nie zabrakło pasterzy w Kościele (św. Jan Paweł II, Homilia 10 V 1981 r.).

W świetle słyszanych dziś słów Dobrego Pasterza muszę dokonać refleksji nad swoją drogą przez życie. Czy przyjmuję nauczanie Jezusa, czy nim żyję? Czy jestem zatroskany o duchowy stan Kościoła do którego należę?

Marek Stankiewicz