I Niedziela Wielkiego Postu (Mk 1, 12-15)

Popiół otwiera wielkopostną drogę nawrócenia i pokuty. Jest symbolem przemijalności i kruchości ludzkiego życia i przypomina nam, chrześcijanom, że z rąk Boga wyszliśmy i do Niego zmierzamy. Posypanie głowy popiołem jest także wezwaniem do walki z grzechem i życia słowem Bożym. Takie jest też przesłanie dzisiejszej Ewangelii.

Mk 1, 12-13. Ewangeliści Mateusz i Łukasz szczegółowo opisują kuszenie Jezusa przed rozpoczęciem się Jego życia publicznego. Analogiczne pokusy przedstawia Ewangelia św. Jana (J 6, 15; 7, 3-4). Marek streszcza je krótko i przechodzi od razu do opisu działalności publicznej, do której Jezus przygotowywał się na pustyni.

Pokusa w Piśmie Świętym oznacza raczej prośbę niż podszept czy namowę. W opisie pokus ukazane jest również prawdziwe człowieczeństwo Jezusa: „Jezus po przyjęcie chrztu pościł w samotności przez 40 dni. W ten sposób nauczał nas swoim przykładem, że po otrzymaniu odpuszczenia grzechów przez chrzest, powinniśmy się przygotowywać czuwaniem, postami i modlitwami, żeby uniknąć tego, aby przez naszą ociężałość lub brak pilności powrócił nieczysty duch, który został wygnany z naszego serca” (św. Beda, Homilie 11).

„Aniołowie Mu służyli” (w. 13). Aniołowie w ST należą do niebieskiego dworu Boga i wielbią Go nieustannie (por. Iz 6, 1-3; 1 Krl 22, 19). Stwierdzenie, że „służyli” Jezusowi, wskazuje na panowanie Chrystusa nad nimi (BN, komentarz do Mk 1, 12-13).

Mk 1, 14-15. „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże” – od tych słów rozpoczyna Jezus z Nazaretu swoje mesjańskie nauczanie królestwa Bożego, które wraz z Jezusem wkracza w życie i w dzieje człowieka, jest spełnieniem obietnicy zbawienia, którą Pan dał Izraelowi. Jezus objawia się jako Mesjasz nie po to, by objąć władzę w sensie doczesnym i politycznym, odpowiadającym pojęciu współczesnych Mu ludzi, ale czyni to dlatego, że w Jego posłannictwie uwieńczonym męką, śmiercią i zmartwychwstaniem „wszystkie obietnice Bożę są ‘’tak’’ (por. 2 Kor 1, 20). W tym świetle można zrozumieć podane przez Jezusa warunki, których spełnienie otwiera dostęp do królestwa. Można je wszystkie zawrzeć w jednym słowie: „nawrócenie”. Poprzez nawrócenie człowiek otwiera się na dar Boga; jest gotów do wszelkich wyrzeczeń, aby móc doń wejść. Królestwo Boże wymaga głębokiej i nowej sprawiedliwości, zaangażowania w spełnianie woli Bożej, wewnętrznej prostoty dziecka, przezwyciężenia przeszkody, jaką jest bogactwo. (św. Jan Paweł II, Katecheza, 18.03 1987 r.).

Podejmując trud nawrócenia trzeba pamiętać, że nawrócenie to podstawowy warunek, który należy spełnić, aby wejść do królestwa Bożego. Trzeba uwierzyć całym sercem, że w tej walce z grzechem i szatanem chrześcijanin nie jest sam! Jezus nie tylko wzywa do nawrócenia, ale daje też siłę i udziela łaski potrzebnej do spełnienia Jego woli. Kościół  proponuje  skuteczne  środki, które w tej duchowej walce gwarantują zwycięstwo: jałmużna i post, modlitwa słowem Bożym, życie sakramentami, a zwłaszcza Eucharystią.

Warto podjąć wysiłek przemiany życia, żeby w godzinie sądu zmartwychwstać do życia w wiecznej chwale.

Marek Stankiewicz