III Niedziela Wielkiego Postu (J 4, 5-15.19b -26.40-42)

Człowiek pragnie znaleźć źródło, które zaspokoi jego gorącą chęć życia. Chciałby to źródło posiąść na zawsze, tylko dla siebie, żeby żyć szczęśliwie i wiecznie. Instynktownie szuka utraconego daru. Naprzeciw jego pragnieniom wychodzi Bóg, który w swoim Synu szuka tych, co zaginęli. Dzisiejsza Ewangelia według św. Jana ukazuje Jezusa, który ma moc zaspokoić wszelkie ludzkie pragnienia i uczynić człowieka szczęśliwym, przez dar jakim jest Duch Święty. Ewangelista opisuje spotkanie Jezusa z Samarytanką przy studni Jakubowej. Trwa rozmowa Jezusa z kobietą, która przeniknięta łaską Ducha Świętego przyjmuje Jezusa jako Mesjasza, gasząc swoje pragnienie. Odtąd idzie nową drogą.

Z Judei do Galilei podróżowano zwykle jedną z dwóch dróg – krótsza prowadziła przez miasto Samarię, druga zaś, dłuższa, biegła nad Jordanem. Jezus wybiera drogę przez Samarię (w.4).[…]

„Wzruszający jest widok wyczerpanego Mistrza. Jest On przy tym głodny i spragniony. Uczniowie idą zatem do pobliskiej wsi, by znaleźć coś do jedzenia. Bardziej jednak niż zmęczenie cielesne odczuwa On pragnienie zbawienia dusz. Dlatego kiedy nadchodzi Samarytanka, kobieta grzeszna, wzrusza się  kapłańskie serce Chrystusa zatroskane o odzyskanie tej zagubionej owieczki. Zapomina o zmęczeniu, głodzie i pragnieniu” (św. Josemaria Escriva, Przyjaciele Boga 176). W zażyłym dialogu Jezusa z Samarytanką (w. 7-29) św. Jan na nowo przedstawia naukę o łasce, czyli darze, którego Bóg udziela ludziom przez Ducha Świętego dzięki wcieleniu Syna. Tak jak w rozmowie z Nikodemem (3, 1-21), Jezus wykorzystuje zwyczajne zwroty, wypowiedziane w sensie materialnym i dosłownym, żeby przedstawić rzeczy nadprzyrodzone. W tym jednak jest już obecny zalążek przyszłej nauki Kościoła o sakramentach. Wodą, która prawdziwie może zaspokoić pragnienie człowieka, jest łaska Chrystusa.

„Według Ewangelii św. Jana Duch Święty został nam dany wraz z nowym życiem, jak głosi i obiecuje Jezus w dniu uroczystego żydowskiego Święta Namiotów:<< Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza >> (J 7, 37-38). I ewangelista dodaje: << A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego >> (J 7, 39). […] Podobieństwo wody wyraziło się również w rozmowie z Samarytanką, gdy Chrystus mówi o <<źródle wody wytryskującej ku życiu wiecznemu>>. W rozmowie zaś z Nikodemem głosi potrzebę nowego << narodzenia się z wody i Ducha >>, aby << wejść do królestwa Bożego >> (por. J 3, 5)”, (św. Jan Paweł II, Dominum et Vivificantem 1). […]To co następnie dzieje się przy studni, pozwala nam również zrozumieć, że modlitwa jest miejscem naszego spotkania z Chrystusem. „Cud modlitwy objawia się właśnie tam, przy studni, do której przychodzimy szukać naszej wody: tam Chrystus wychodzi na spotkanie każdej ludzkiej istoty; On pierwszy nas szuka i to On prosi, by dać Mu pić. Jezus odczuwa pragnienie, Jego prośba pochodzi z głębokości Boga, który nas pragnie. Modlitwa – czy zdajemy sobie z tego sprawę, czy nie – jest spotkaniem Bożego i naszego pragnienia. Bóg pragnie, abyśmy Go pragnęli (KKK 2560). W końcu tekst nawiązuje do zamysłów Boga (w. 20-26). Samarytanie nie znali dużej części Bożego planu, ponieważ pomijali całe objawienie poza Prawem Mojżesza. Żydzi natomiast byli bliżsi prawdy o Mesjaszu, gdyż akceptowali księgi prorockie i psalmy. Jedni i drudzy powinni jednak otworzyć się na nowe objawienie Jezusa Chrystusa. Przyjściem Mesjasza, którego obydwa narody wyczekiwały, zapoczątkowane zostaje nowe i ostateczne przymierze, które przewyższa zarówno Garizim – górę, na której Samarytanie oddawali cześć Bogu – jak i Jerozolimę z jej świątynią. Ojciec chce, żeby wszyscy zaakceptowali Mesjasza, Jego Syna, nową świątynię Boga (por. 2, 21), i oddawali Mu cześć, która wypływa z serca człowieka (por. 2 Tm 2, 22) i którą wzbudza Duch Boży (por. Rz 8, 15). Przemiana, której łaska dokonuje w tej kobiecie, jest cudowna (w. 28-29). Myśli Samarytanki skupiają się teraz wyłącznie na Jezusie. Zapomina ona o swoim dzbanie i kieruje się do miasta, pragnąc oznajmić innym o swoim odkryciu (BN, komentarz do J 4, 5-42).

W okresie Wielkiego Postu  Boże wezwanie do nawrócenia rozbrzmiewa ze zdwojoną siłą.

Jałmużna, post i modlitwa wołają o przywrócenie należnego im miejsca w naszym życiu. Zwróćmy dziś szczególną uwagę na modlitwę osobistą, jako miejsce mojego spotykania z Bogiem. Bóg w Jezusie wyraził swoje pragnienie życia z człowiekiem w komunii. Czy ja również noszę w swoim sercu pragnienie Boga? Czy przychodzę do źródła, aby spotkać Pana i zaspokoić Jego i swoje pragnienie?

Marek Stankiewicz