Widuchowa – dawniej miasto, dziś wieś. Położona na zachodnich rubieżach kraju intryguje ciekawym przebiegiem granicy państwowej, ale tej ciekawości nie zaspokoję – wypada jej po prostu doświadczyć. Zwłaszcza, że obecny krajobraz tego miejsca stanowi efekt gruntownej rewitalizacji.

Waloru Widuchowej przydaje rzymskokatolicki kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Świątynia wybudowana została nad brzegiem Odry w XIII w. To budowla typu salowego, na rzucie prostokąta, z wieżą od strony zachodniej, posiadającą tę samą szerokość, co nawa. Mury świątyni wykonano z dokładnie ociosanych kwadr granitowych, ułożonych regularnymi warstwami. Wszystkie elewacje mają ukośnie profilowany cokół na wysokości trzeciej kwadry, przechodzący na ościeża portali oraz profilowany gzyms. Zakrystię dobudowano od strony północnej, nakrywając ją połową sklepienia kolebkowego z dachem pulpitowym. Świątynię wyposażono w strop drewniany oraz dach dwuspadowy. Wschodni szczyt posiada blendę w kształcie krzyża, pod którego ramionami mieszczą się dwie blendy z ostrymi łukami. Poniżej usytuowano zamurowane duże okno z ostrymi łukami. Szczyt kościoła jest zakończony równomiernie rozmieszczonymi pinaklami (pionowy, smukły element dekoracyjny w kształcie spiczastej wieżyczki). Ma elewacjach północnej i południowej wciąż widoczne są ślady pierwotnych okien o wąskich ościeżach, zamkniętych ostrym łukiem. Najprawdopodobniej zamurowano je w trakcie przebudowy przeprowadzonej w XVIII w. Na elewacji południowej mieszczą się dwa granitowe portale z ostrymi łukami. Główny portal świątyni mieści się przy zachodniej elewacji wieży. Został wzniesiony z ciosów i klińców granitowych zamkniętych ostrym łukiem bez zwornika. Masyw wieżowy wybudowany na rzucie prostokąta zachował się tylko na wysokość murów korpusu nawowego. W górnej swej partii przekształca się w kwadratową, szachulcową wieżę, zakończoną latarnią z hełmem w stylu barokowym.

W świątyni znajduje się ołtarz ambonowy z 1725 r. Empora chórowa oraz ławki pochodzą z XIX w. W prezbiterium znajduje się chrzcielnica z połowy XIX w. oraz krucyfiks z tego okresu. Uwagę zwraca zawieszony na ścianie bocznej znacznych rozmiarów obraz przedstawiający scenę chrztu Chrystusa, który został namalowany w 1963 r.

Plac kościelny, na którym znajdował się cmentarz, otoczony jest kamienno-ceglanym murem z bramkami.

Widuchowa – dawniej miasto, dziś wieś. Położona na zachodnich rubieżach kraju intryguje ciekawym przebiegiem granicy państwowej, ale tej ciekawości nie zaspokoję – wypada jej po prostu doświadczyć. Zwłaszcza, że obecny krajobraz tego miejsca stanowi efekt gruntownej rewitalizacji.

Waloru Widuchowej przydaje rzymskokatolicki kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Świątynia wybudowana została nad brzegiem Odry w XIII w. To budowla typu salowego, na rzucie prostokąta, z wieżą od strony zachodniej, posiadającą tę samą szerokość, co nawa. Mury świątyni wykonano z dokładnie ociosanych kwadr granitowych, ułożonych regularnymi warstwami. Wszystkie elewacje mają ukośnie profilowany cokół na wysokości trzeciej kwadry, przechodzący na ościeża portali oraz profilowany gzyms. Zakrystię dobudowano od strony północnej, nakrywając ją połową sklepienia kolebkowego z dachem pulpitowym. Świątynię wyposażono w strop drewniany oraz dach dwuspadowy. Wschodni szczyt posiada blendę w kształcie krzyża, pod którego ramionami mieszczą się dwie blendy z ostrymi łukami. Poniżej usytuowano zamurowane duże okno z ostrymi łukami. Szczyt kościoła jest zakończony równomiernie rozmieszczonymi pinaklami (pionowy, smukły element dekoracyjny w kształcie spiczastej wieżyczki). Ma elewacjach północnej i południowej wciąż widoczne są ślady pierwotnych okien o wąskich ościeżach, zamkniętych ostrym łukiem. Najprawdopodobniej zamurowano je w trakcie przebudowy przeprowadzonej w XVIII w. Na elewacji południowej mieszczą się dwa granitowe portale z ostrymi łukami. Główny portal świątyni mieści się przy zachodniej elewacji wieży. Został wzniesiony z ciosów i klińców granitowych zamkniętych ostrym łukiem bez zwornika. Masyw wieżowy wybudowany na rzucie prostokąta zachował się tylko na wysokość murów korpusu nawowego. W górnej swej partii przekształca się w kwadratową, szachulcową wieżę, zakończoną latarnią z hełmem w stylu barokowym.

W świątyni znajduje się ołtarz ambonowy z 1725 r. Empora chórowa oraz ławki pochodzą z XIX w. W prezbiterium znajduje się chrzcielnica z połowy XIX w. oraz krucyfiks z tego okresu. Uwagę zwraca zawieszony na ścianie bocznej znacznych rozmiarów obraz przedstawiający scenę chrztu Chrystusa, który został namalowany w 1963 r.

Plac kościelny, na którym znajdował się cmentarz, otoczony jest kamienno-ceglanym murem z bramkami.

Fot. Adam Szewczyk