Uroczystość Chrystusa Króla (J 18, 33b-37)

W ostatnią niedzielę roku liturgicznego Kościół katolicki obchodzi uroczystość Chrystusa Króla. Liturgia słowa ukazuje Syna Człowieczego, który otrzymuje od Wszechmocnego panowanie, chwałę i władzę królewską (Dn 7, 13-14). Jezus jest królem, ale Jego królestwo nie jest z tego świata. Wchodzą zaś tam ci, którzy w posłuszeństwie wiary poszli za Nim przyjmując Jego słowo jako prawdę wyzwalającą  z grzechu.

Przed arcykapłanem wniesiono przeciw Jezusowi oskarżenie o charakterze religijnym o to, że jest Synem Bożym (por. Mt 26, 57-68). Wobec Piłata ma ono charakter polityczny. Żydzi chcą sprowokować władze: skoro Jezus oświadczył, że jest Mesjaszem i królem żydowskim, to jawi się jako buntownik spiskujący przeciw cezarowi. Do Piłata nie należy interweniowanie w kwestiach religijnych, ale ponieważ wniesione oskarżenie dotyczy porządku publicznego i politycznego, przesłuchanie rozpoczyna się od sprawdzenia głównego zarzutu: „Czy ty jesteś królem żydowskim?” (w. 33).

Odpowiadając pytaniem na pytanie, Jezus nie uchyla się od odpowiedzi, lecz jak zawsze chce jasno ukazać duchowy charakter swojego posłannictwa. Rzeczywiście, odpowiedź nie była łatwa. Z perspektywy poganina  król żydowski był po prostu spiskowcem, a z perspektywy Żydów o nastawieniu nacjonalistycznym Mesjasz Król był wybawcą polityczno-religijnym, który miał przynieść im niepodległość. Prawdziwie mesjańskie posłannictwo Chrystusa całkowicie przekracza obie te koncepcje. Jezus to właśnie tłumaczy prokuratorowi (w. 36), wiedząc, jak trudno zrozumieć prawdziwą naturę Jego królestwa. „Prawda i sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym – to jest właśnie  królestwo Chrystusa: Boskie działanie, które zbawia ludzi i które osiągnie szczyt wraz z końcem czasów, kiedy Pan, zasiadający na najwyższym miejscu w raju, przyjdzie ostatecznie sądzić ludzi” (św. Josemaria Escriva, To Chrystus przechodzi 180).

Jego królestwo to „królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (Mszał rzymski, prefacja o Jezusie Chrystusie Królu Wszechświata). Chrystus króluje nad tymi, którzy przyjmują objawioną przez Niego prawdę o miłości Ojca i żyją nią (3, 16; 1 J 4, 9)(BN, komentarz do J 18, 28-40).

Marek Stankiewicz