III Niedziela Wielkanocna (J 21, 1-19)

Cudowny połów ryb, śniadanie ze Zmartwychwstałym i powierzenie Piotrowi przez Jezusa prymatu w Kościele stanowią epilog Janowej Ewangelii.

21, 1-14. Nawiązanie do pierwszego cudownego połowu, w którym Pan obiecał Piotrowi, że uczyni go rybakiem ludzi (por. Łk 5, 1-11). Teraz potwierdzi jego misję jako widzialnej głowy Kościoła. Autor podkreśla miłość ucznia, który rozpoznaje Jezusa (w. 7), gdyż „Bóg da się zobaczyć ludziom o oczyszczonym sercu” (św. Grzegorz z Nyssy, Homilie do błogosławieństw 6). Przedstawia również wiarę Piotra, który przed innymi apostołami dociera do Jezusa, oraz podkreśla, że Zmartwychwstały nie jest duchem, lecz tym samym człowiekiem, który wcześniej jadł z nimi i teraz czyni to znowu (w.10-13). „Jezus jest blisko swych apostołów, tuż obok tych ludzi, którzy Mu się oddali. Oni jednak nie zdają sobie z tego sprawy. Ileż to razy Chrystus jest już nie tylko blisko nas, ale jest w nas samych, a jednak tak bardzo żyjemy sprawami wyłącznie ludzkimi!” (św. Josemaria Escriva, Przyjaciele Boga 265).

„Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: To jest Pan (J 21, 7). Miłość widzi z daleka. To miłość jako pierwsza dostrzegła subtelny gest Chrystusa. Ów młody apostoł miłujący Jezusa całą mocą, czystością i czułością swego serca, które nigdy nie uległo zepsuciu, woła: To jest Pan! Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę […] i rzucił się w morze (J 21, 7). […] Piotra wypełniła wiara. Z podziwu godną odwagą rzuca się w morze. Jak daleko możemy dojść my sami, jeżeli mieć będziemy miłość Jana i wiarę Piotra? (tamże 266). Ojcowie i doktorzy Kościoła często interpretowali ten epizod w duchu mistycznym. Łodzią jest Kościół, a jego jedność jest symbolizowana przez sieć, która się nie rozrywa; morze to świat; Piotr w łodzi symbolizuje najwyższy autorytet w Kościele, a liczba ryb oznacza liczbę wybranych.

21, 15-19. Jezus jako Dobry Pasterz, który leczy zranioną owcę (10, 11; por. Ez 34, 16; Łk 15, 4-7), udziela Piotrowi obiecanego prymatu; kontrastuje to ze sceną zaparcia się Piotra. „Jezus powierzył Piotrowi specjalną władzę: […] Tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie (Mt 16, 19). Klucze oznaczają władzę zarządzania domem Bożym, którym jest Kościół. Jezus, Dobry Pasterz (J 10, 1), potwierdził to zadanie po swoim zmartwychwstaniu: Paś baranki moje! (J 21, 15-17). Wiązanie i rozwiązywanie oznacza władzę odpuszczania grzechów, ogłaszania orzeczeń doktrynalnych i podejmowania decyzji dyscyplinarnych w Kościele. Jezus powierzył tę władzę Kościołowi przez posługę apostołów, a w sposób szczególny Piotrowi, któremu przekazał klucze Królestwa” (KKK 553; BN, komentarz do J 21, 1-19).

Czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? To pytanie nie tylko do Piotra. Jezus stawia dziś  to pytanie każdemu ze swoich uczniów. Pyta o to czego najbardziej pragnie, o co ciągle żebrze – pyta o miłość. Ale w tym pytaniu zawiera się coś więcej. Ono niesie w sobie imperatyw, wzywa do miłości i nakazuje pójść drogą miłości na wzór Pana, a miłość to nie słowa, lecz czyny. Czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?

Marek Stankiewicz