Czym jest Różaniec?

Odmawiając Różaniec, rozważamy razem z Maryją wydarzenia z Ewangelii. Nie tylko rozważamy postawę Jezusa i Maryi, ale staramy się naśladować Ich w naszym życiu osobistym, rodzinnym i społecznym.

Wiele razy w historii modlitwa różańcowa odma wiana z wiarą zaważyła na losach narodów. W życiu ludzi zmagających się z grzechem, trudnościami i nałogami Różaniec jest jakby liną ratunkową. Jest to modlitwa, która przemienia świat, zwłaszcza gdy jest odmawiana wspólnie. Nasze rodziny, Ojczyzna i świat walczą teraz z przytłaczającymi siłami zła. Dziś potrzebujemy pomocy Maryi bardziej niż kiedykolwiek przedtem.

Jak odmawiać Różaniec?

Na samym początku należy uczynić znak Krzyża Świętego i na krzyżyku odmówić Wierzę w Boga.
Na pierwszym paciorku odmawia się Ojcze nasz.
Na trzech kolejnych Zdrowaś Mario (3x) Są to modlitwy wstępne; ich intencją jest uproszenie cnót wiary, nadziei i miłości.
Kolejny paciorek to modlitwa Chwała Ojcu
Następnie zapowiada się daną część i tajemnicę jako temat do rozważania na tle powtarzanych modlitw ustnych: Ojcze nasz, Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu.

Tajemnice Różańca

Tajemnice Radosne – odmawiamy w poniedziałki i soboty
Tajemnice Światła – odmawiamy w czwartki
Tajemnice Bolesne – odmawiamy we wtorki i piątki
Tajemnice Chwalebne – odmawiamy w środy i niedziele

 TAJEMNICE RADOSNE

I. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
Posłał Bóg anioła Gabriela do Dziewicy, której było na imię Maryja. Anioł rzekł do Niej: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa!” (Łk l, 26a. 30a. 31-32a. 38)

II. Nawiedzenie św. Elżbiety
Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. A Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnia się słowa powiedziane Ci od Pana” (Łk 1. 39^0. 41b. -Ca. 45).

III. Narodzenie Pana Jezusa
Udali się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania.. Porodziła swego pierworodnego Syna. owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie (Łk 2, 4. 6-7).

IV. Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni
Gdy Rodzice wnosili do świątyni Dzieciątko Jezus, Symeon wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: „Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów. Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu, a Twoją duszę miecz przeniknie” (Łk 2, 27b. 28. 30-31. 34b-35a).

V. Znalezienie Pana Jezusa w świątyni
Został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami. A Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił?”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” (Łk 2, 43b. 46. 48-49).

TAJEMNICE ŚWIATŁA

I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
Przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć chrzest od niego. Gdy Jezus został ochrzczony, otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębice i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: ” ..Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3, 13. 16-17).

II. Objawienie się Pana Jezusa na weselu w Kanie Galilejskiej
Kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: „Nie mają już wina”. Jezus Jej odpowiedział: „Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto?”. Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Rzekł Jezus do sług: „Napełnijcie stągwie wodą. Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu”. Oni zaś zanieśli (J 2, 3-5. 7a. 8).

III. Głoszenie królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia
Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem. Odtąd począł nauczać i mówić:
„Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie”
(Mt 4, 12-13. 17).

IV. Przemienienie na górze Tabor
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (Mk 9, 2-3a. 7).

V. Ustanowienie Eucharystii
Jezus zajął miejsce u stołu i apostołowie z Nim. Wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie, połamał go i podał im, mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę! Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 14. 19-20).

 TAJEMNICE BOLESNE

I. Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu
Jezus upadł na kolana i modlił się tymi siewami: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!”. Gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, rzeki do nich: „Czemu śpicie? Wstańcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie” (Łk 22, 41b-42. 45-46).

II. Biczowanie Pana Jezusa
Jezus wziął Dwunastu i powiedział do nich: „Oto idziemy do Jerozolimy i spełni się wszystko, co napisali prorocy o Synu Człowieczym. Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty; ubiczują Go i zabiją, a trzeciego dnia zmartwychwstanie” (Łk 18, 31-33).

III. Cierniem ukoronowanie Pana Jezusa
Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować. A żołnierze, uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: „Witaj, Królu Żydowski”. I policzkowali Go (J 19, 1-3).

IV. Droga krzyżowa Pana Jezusa
Piłat więc wydał Jezusa im, aby Go ukrzyżowano. Zabrali zatem Jezusa. A On sam, dźwigając krzyż, wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota (J 19, 16-17).
V. Śmierć Pana Jezusa na krzyżu
Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: „Pragnę”. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: „Wykonało się!”. I skłoniwszy głowę, oddał ducha (J 19, 28-30).

 TAJEMNICE CHWALEBNE

I. Zmartwychwstanie Pana Jezusa
Nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi. Anioł Pański zstąpił z nieba, odsunął kamień i usiadł na nim. Przemówił do niewiast: „Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu. bo zmartwychwstał, jak powiedział” (Mt 28, 2. 5-6)

Jezus rzekł do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelie wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony: a kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy- Boga (Mk 16. 15-16. 19.

II. Wniebowstąpienie Chrystusa

…
III. Zesłanie Ducha Świętego
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru. Ukazały się im też języki jakby z ognia. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami (Dz 2, l-2a. 3a. 4).
IV. Wniebowzięcie Matki Bożej
Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto, bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (Łk 1. 46-49a)..
V. Ukoronowanie Matki Bożej na Królową nieba i ziemi
Wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod Jej stopami, a na Jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. I usłyszałem głos donośny mówiący w niebie: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca” (Ap 12, 1. l0a).

Odpusty Różańcowe

Odpust jest to darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy, odpuszczone już co do winy w sakramencie pokuty. Darowanie części kary doczesnej jest odpustem cząstkowym. Darowanie wszystkich kar doczesnych jest odpustem zupełnym. Aby uzyskać odpust zupełny, należy wykonać czynność obdarzoną odpustem oraz spełnić zwykłe warunki: przyjąć Komunię świętą, być w stanie łaski uświęcającej, nie mieć przywiązania do żadnego grzechu, pomodlić się w intencjach Ojca Świętego. Za odmówienie Różańca możemy uzyskać odpust zupełny, jeżeli odmawiamy go w kościele, w kaplicy publicznej, w rodzinie, w zakonnej wspólnocie lub pobożnym stowarzyszeniu. W innych okolicznościach otrzymujemy odpust cząstkowy. Należy przy tym spełnić następujące warunki:

1. Odmówić przynajmniej jedną z czterech części Różańca w sposób ciągły, nie przerywając modlitwy.
2. Modlitwom ustnym musi towarzyszyć medytacja nad tajemnicami różańcowymi.
3. Podczas publicznego odmawiania Różańca powinno się – w sposób właściwy dla danego miejsca – zapowiadać poszczególne tajemnice. Gdy Różaniec odmawiamy sami, wystarczy, że modlitwie ustnej towarzyszy rozważanie tajemnic.

Obietnice Matki Bożej

Znany w historii apostoł różańca świętego i założyciel bractw różańcowych – bł. Alan, miał otrzymać od Matki Bożej następujące obietnice, przekazywane w tradycji zakonu dominikańskiego: Obietnice Matki Bożej dla odmawiających różaniec święty, dane błogosławionemu Alanowi de la Roche:

1. Wszyscy, którzy wiernie mi służyć będą odmawiając różaniec święty otrzymają pewną szczególną łaskę.
2. Wszystkim odmawiającym pobożnie mój różaniec przyrzekam moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski.
3. Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje.
4. Cnoty i święte czyny zakwitną – najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga; serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o, ileż dusz uświęci ta modlitwa.
5. Dusza, która poleca mi się przez różaniec – nie zginie.
6. Ktokolwiek odmawiać będzie pobożnie różaniec święty, rozważając równocześnie tajemnice święte nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym – wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne.
7. Prawdziwi czciciele mego różańca nie umrą bez sakramentów świętych.
8. Chcę, aby odmawiający mój różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach świętych.
9. Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które mnie czciły modlitwą różańcową.
10. Prawdziwi synowie mego różańca osiągną wielką chwałę w niebie.
11. O cokolwiek przez różaniec prosić będziesz – otrzymasz.
12. Rozszerzającym mój różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie.
13. Uzyskałam u syna mojego, aby wpisani do bractwa mojego różańca – mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba.
14. Odmawiający mój różaniec są moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna mojego jednorodzonego.
15. Nabożeństwo do mego różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do nieba.