Odc. 2

Eugeniusz Małaczewski

Mogiłom archangielskim i murmańskim

Gdzie w łunie zórz północnych

szronami jodły śnieżą

tam moi towarzysze

pod zmarzłą ziemią leżą.

Gdzie ziemię opuszczoną

mróz lśniącą pleśnią szroni

tam moi, hej! tam nasi

śnią towarzysze broni

O POLSKĘ, od zbóż złotą

walczyli pod biegunem

więc ziemia im moskiewska

wieczystym jest całunem

Na groby tych, co nigdy

już Polski nie zobaczą,

nikt płakać nie przychodzi –

- jedynie brzozy płaczą.

Miast mów – trzykrotna salwa

rozległa się echami

i pozostali martwi

i na wiek wieków sami.

Imiona świat zapomni,

czas zrówna mogił kopce,

a ślad wszelaki po nich

zaorzą pługi obce.

Więc niechże garść słów polskich,

jak garść ojczystej ziemi,

z oddali rzucę na nich

dłoniami tęskniącemi.

By duszą zmartwychwstali,

rozpięli skrzydła cudnie

i poszli – płacząc z szczęścia –

z północy na południe.

Mogiłom archangielskim i murmańskim, z t. Eugeniusz Małaczewski, Pod lazurową strzechą, Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska”, Warszawa 1922, s. 75-76 por. tamże, Utwory zebrane. Wiersze, przekłady poetyckie, dramat, opowiadania, publicystyka, oprac. i przedmowa Krzysztof Polechoński, LTW, Łomianki 2008, s. 108-109. Poetyckie dopełnienie wspomnień spisanych prozą.