10-12, 13 Paweł odpowiada swoim przeciwnikom

Paweł przechodzi teraz do sprawy tej wrogiej mniejszości w Koryncie, która podważyła jego autorytet i poddała krytyce jego postępowanie. Wydaje się, że chodzi tu o kontynuację dawnych rywalizujących grup, o których mówi 1 Kor 1-4, zwłaszcza grupy prożydowskiej. Ich stronnicy okazują tę samą zarozumiałość, te same błędne zasady myślenia i atakują Pawła ze wszystkich stron:

• Jest odważny w swoich listach, ale w spotkaniu twarzą w twarz jest tchórzem (10, 1. 9-11).
• Nie jest mówcą (10, 10; 11, 6).
• Jest drugorzędnym apostołem (11, 5; 12, 11); świadczy o tym jego nacisk na utrzymanie się z własnej pracy (11, 7 nn).

Paweł odpowiada na zarzuty, ukazując ich powierzchowność.

• Kiedy przyjdzie, przekonają się, że gotów jest działać zgodnie z tym, co pisze, ale wolałby raczej korzystać ze swojej władzy dla budowania Kościoła (10, 1-11).
• Ich chlubienie się nie ma żadnej wartości; liczy się tylko pochwała ze strony Boga (10, 12-18). Mógłby ich przewyższyć w chełpieniu się, ale przedmiotem jego dumy byłyby tylko cierpienia i słabości oraz wizje i objawienia, jakich udzielił mu Bóg (11, 16-12, 10).
• Apostoł nie musi być ani mówcą, ani władcą narzucającym swoją wolę w Kościele (11, 6. 13-15. 19-20). Pawłowi nie brakuje żadnej cechy prawdziwego apostoła (11, 6; 12, 12). Jeżeli chodzi o zarabianie na życie, to postępował tak, żeby nikt nie uważał go za pasożyta i żeby dla nikogo nie był ciężarem (11, 7 nn).

Król Aretas (11, 32): Aretas IV, król nabatejski (jego królestwo rozciągało się od Eufratu do Morza Czerwonego) od 9 r. przed Chr. do 40 r. po Chr. Jego rezydencją była Petra. Namiestnik działał w porozumieniu z Żydami (zob. Dz 9, 22-25).

Widzenia i objawienia (12, 1): wiemy o trzech widzeniach z Dz: na drodze do Damaszku (9, 4 nn); w domu Judy (9, 12); i w świątyni z Jerozolimie (22, 17 nn).

Człowiek w Chrystusie (12, 2-3): tzn chrześcijanin. Paweł mówi o sobie. Przed czternastu laty: 41-42 r., sześć albo siedem lat po nawróceniu Pawła, ale przed wielkimi wyprawami misyjnymi do pogan. Trzecie niebo: w języku hebrajskim wyrażenie to znaczy rzeczywiste znajdowanie się w obecności Boga. Paweł opisuje najbardziej wysublimowane doświadczenie, jakie można sobie wyobrazić.

Oścień dla ciała (12, 7): być może jakaś fizyczna dolegliwość (bolesna choroba oczu albo malaria) albo aluzja do opozycji, jaką wciąż napotykał. W każdym razie było to stałe źródło bólu i depresji – dzieło Szatana – i jednocześnie narzędzie, jakim Bóg posługiwał się, żeby utrzymać go w pokorze i zademonstrować swoją moc.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)